Het begint klein. Je ziet de persoon over wie je aan het dagdromen bent over dating iets te dicht bij iemand anders staan. Je krijgt problemen met je baas over een fout die je niet had moeten maken. Je slaagt niet voor een andere test die je algemene cijfer zal verlagen.

Je voelt je depressief, waardeloos, nutteloos. In plaats van de wereld de schuld te geven, neem je zelf de schuld. Je zegt tegen jezelf dat je een idioot bent omdat je denkt dat je een kans hebt gehad met iemand uit je competitie. Je zegt tegen jezelf dat je een idioot bent omdat je zo'n makkelijke klus hebt verpest. Je zegt tegen jezelf dat je een idioot bent omdat je denkt dat je slim genoeg bent om die test te doorstaan. Idioot, idioot, idioot.

Je snijdt jezelf van binnenuit af, maar uiteindelijk is dat niet genoeg.



Op een dag raak je zo gefrustreerd dat je je nagels diep in je handpalm drukt. Je voelt je beter, dus je kunt nog harder graven. Het geeft je iets om op te focussen. Het geeft je een gevoel van controle. Het geeft je een uitbarsting van adrenaline.

Bovendien heb je het gevoel dat je de pijn verdient. Je voelt je alsof je het hebt verdiend. Je voelt alsof het zo is Rechtsaf.

Het wordt een gewoonte, iets dat zo klein is dat niemand het merkt. Wanneer je overstuur bent, graaf je je nagels in je handpalmen of in je dijen of in je armen. Je laat kleine halve manen in je huid die na een uur vervagen. Onmerkbaar. Ongevaarlijk. Niets om met een therapeut over te praten.



Tot het erger wordt. Je kunt het niet meer aan, dus verberg je jezelf in de badkamer. Je staart in de spiegel. Je kijkt naar jezelf, maar je hebt niet het gevoel dat je naar jezelf kijkt. Je kunt het feit dat je de mens in de spiegel bent niet verwerken. Je voelt je verbonden. Verdoven. Je voelt je te veel of helemaal niets.

Je pakt echter geen scheermesje op, omdat je jezelf niet als iemand beschouwt die zichzelf schade toebrengt. In plaats daarvan jij per ongeluk verbrand jezelf wanneer je je haar steil maakt. Of je gebruikt je nagels om witte lijnen over je huid te schrapen. Of je plukt aan je korstjes totdat ze pus lekken.

Je houdt zoveel van jezelf dat je er niet twee keer over nadenkt om jezelf pijn te doen - maar alleen op je bovenarmen, want je mouwen bedekken de vlekken. Of je dijen omdat je altijd een spijkerbroek draagt. Je raakt de plekken aan die niemand zal zien. De plekken waar je niet in een kamer met kussens met vier witte muren wordt gegooid.



Je zegt tegen jezelf dat je niets doet dat slecht. Je laat jezelf niet bloeden. Je bent niet bedekt met littekenweefsel. Dus je bent in orde. Je bent in orde. Je bent in orde.

je hebt controle over je eigen geluk

Je hebt het gevoel dat je controle over jezelf hebt - totdat er iets ergs gebeurt (je ex verandert hun relatiestatus, je hoort je ouders vechten, je verliest je baan, je verliest een grootouder, je verliest je gezond verstand). Op dat moment nemen je impulsen het over. Je pakt een scheermes op. Je overschrijdt een lijn en doet wat je zwoer dat je nooit zou doen. Op dat moment weet je dat je hulp nodig hebt. Je weet dat je niet zo destructief kunt omgaan.

Maar je hoeft niet te wachten tot die lijn overschreden is om met een therapeut te praten. Een ouder. Een vriend. Je hoeft niet te wachten om voor jezelf te zorgen. U hoeft niet te wachten om uw levensstijl aan te passen. Je hoeft niet te wachten om van jezelf te houden. Je hoeft niet te wachten om je mentale gezondheid te beschermen. U hoeft niet meer te wachten.

Als je aan zelfbeschadiging denkt, bel 1-800-334-HELP op ieder tijd.