Ik schaam me nooit om toe te geven dat ik veel geef om wat mensen denken. Het maakt me uit wat je denkt. Ik heb alle opmerkingen, berichten, tweets gelezen. Ik geef er echt om, maar het achtervolgt me niet. Omdat ik sinds mijn 14e op een openbare manier op internet ben, heb ik geleerd hoe haat te filteren door te diep te penetreren. Ik begon een YouTube-kanaal op het hoogtepunt van mijn eigen ongemakkelijke fase in het leven, dus ik werd behoorlijk gevoelloos voor persoonlijke aanvallen. Ik heb geleerd om het los te laten, en te begrijpen dat het natuurlijk is dat niet iedereen me leuk vindt, denkt dat ik grappig ben, het eens ben met wat ik zeg, enz. Maar dat betekent niet dat het me nog steeds niets kan schelen. ik Doen zorg. En het ding is, ik denk dat we allemaal schelen, maar we zijn zo bang om het te zeggen. We denken dat het een teken van zwakte is, maar dit is zo ver van de waarheid. Zorg voor anderen is de ultieme kracht.

We denken dat als we beweren dat we er niet om geven, het ons op een of andere manier op magische wijze transformeert in deze bovenmenselijke onoverwinnelijke wezens. Als je niet om iets geeft, zal het machteloos zijn om je pijn te doen. Niets kan pijn doen omdat u er geen tijd aan hebt verloren om erin te investeren. Maar de realiteit is elke persoon die heeft geschreeuwd, 'Whatevs. HATERS GAAN HATEN'! (Ja, inclusief T-Swift) reageert op iets dat hen heeft gestoken. Iemand zei iets dat een katapult in hun zorgvuldig beschermde ego schoot.

Maar ze zullen je anders overtuigen. Het gaat prima met ze. Alles is in orde. Maar als het u echt, echt niets kon schelen, zou u het niet moeten vocaliseren. Je zou gewoon doorgaan met het leven, niet met zorg geven. Maar wie wil dat soort leven? Ik weet het zeker niet.



Zorg dragen voor wat mensen denken is een cruciaal onderdeel van het leiden van een compassievol leven. Het is het simpele 'dankjewel' wanneer iemand je je Starbucks-beker overhandigt. Het gaat een stapje verder voor een vriend omdat het hun dag kan opfleuren. Het denkt na voordat je spreekt, niet omdat er van je wordt verwacht dat het een bepaalde manier is, maar omdat je erom geeft hoe een andere persoon je woorden kan waarnemen. We zijn onvolmaakte mensen, en dat zullen we altijd blijven. Maar wanneer we ons inspannen om aan anderen te denken en hoe onze acties hen kunnen beïnvloeden, zetten we ons in om betere mensen te worden. Als we om ons geven, worden we beter.

Ik zei altijd tegen mensen: 'Ik geef 3 en een half neukt'. Vooral omdat ik de valse indruk heb dat ik slim ben en ik mezelf tien keer meer in de steek laat dan ik ooit iemand anders aan het lachen maak. Maar ook omdat ik het wel verdomme geef. Ik geef tonnen! Is dat zwak? Misschien, maar het is wie ik ben. En nog belangrijker, het is wie ik wil zijn.

Ik heb gemerkt dat het deze trend is geworden om te leven 'Ik geef geen fuck' lifestyle. Ik denk dat dat problematisch is. We leven in een samenleving. Weet je, met andere mensen. Ander gevoel, denkende mensen. En we moeten elkaar voor de gek houden. Ik geef om je. Ik zeg niet dat jij, internet vreemdeling, de belangrijkste gedachte is die ooit bij me opkomt, maar ik geef erom.



Als we stoppen met doen alsof deze apathische houding ons op de een of andere manier koeler maakt, zullen we de controle hebben wanneer we eerlijk tegen elkaar beginnen te worden. We verlagen de afweermechanismen. We riskeren er dwaas uit te zien. Maar weet je wat? Dat is goed. Een authentiek leven leiden, betekent wel dat je het risico loopt dat iemand anders je pijn doet. Misschien zal iemand niet vergelden hoeveel je om hem geeft. Maar als je mensen laat weten dat je om hen geeft, dan word je echt iets speciaals. Dat is wanneer je jezelf ondergedompeld zult voelen in de beste, en soms pijnlijke, waarste momenten van de menselijke ervaring. We zijn allemaal hier samen, dus laten we echt met elkaar zijn. Laten we stoppen met ons zorgen te maken dat we als een Hallmark-kaart worden gebrandmerkt en laten we in plaats daarvan gewoon toegeven dat we om ons geven.