De waarheid is dat je altijd merkt dat er iets ontbreekt. Er is geen perfecte staat om je de hele tijd compleet te voelen.

De waarheid is dat je jezelf altijd ergens in het midden van nergens verdwaalt. Hoe ver je ook gaat, hoe diep je ook doorging, je bent verloren.

De waarheid is dat je altijd merkt dat je zo leeg bent. Hoewel je het gevoel hebt dat je alles hebt wat je wilt, voel je je verscheurd.

Diep van binnen zijn we altijd op zoek naar genegenheid. Hoe we ook onafhankelijkheid zoeken, we willen niet alleen zijn.



Uiteindelijk gaat het niet om wat goed of fout is, wat goed of fout is.

Het belangrijkste is het gevoel van zijn dat we hebben als we sterk vertrouwen hebben in iets dat we niet kunnen zien.

We proberen vast te houden aan iets dat we niet kunnen voorspellen, hoewel we bang zijn te weten dat fantasieën ons niet echt kunnen beschermen, maar het zal ons zeker redden van onze vreselijke gedachten.



Het gaat allemaal om de verbinding die we maken met andere mensen, de gemeenschap, de natuur, andere levende wezens of met de almachtige. Het gaat allemaal om hoe we ons voelen door de links die we met de buitenwereld hebben gecreëerd.

hoe de perfecte minnares te zijn

Het gaat niet meer over de macht, noch erbij horen, noch de waarheid. Het gaat erom hoeveel liefde je geeft aan deze wereld vol duisternis, aan de mensen om wie je geeft, aan de dingen die je wilt zien groeien.

Als je je hierdoor levendiger voelt, volg dan het pad.



Want hoe je je ook conformeert aan de plek waar je thuishoort, je zult altijd merken dat er iets 'ontbreekt' als je jezelf niet toestaat je eigen roeping te vinden.