We houden er allemaal van onszelf netjes te scheiden in deugden en ondeugden.

We beschouwen onze verdorvenheden graag als onafhankelijke agenten - die handelen uit karakter en zich verzamelen tegen beter weten in. Als we falen, wijzen we met onze vingers naar onze ondeugden. Als we iemand pijn doen, beweren we dat we zullen veranderen.

niet op zoek naar iets serieus

We vinden het leuk om interne interne dichotomieën te creëren omdat ze ons de schuld geven als we het verknoeien. Ons ware zelf is ons goede zelf, ons morele zelf, de externe versies van onszelf die erkennen dat wat we deden verkeerd was. We bekritiseren de mindere delen van onszelf omdat ze zich overgeven aan onze ondeugden en onze deugden latent laten slapen. We zeggen tegen onszelf dat we beter hadden moeten weten.



Niemand van ons wil toegeven dat er tijden in ons leven zijn waarin onze deugden en onze ondeugden volledig niet van elkaar te onderscheiden zijn - maar de ongemakkelijke waarheid is die er zijn. Dezelfde honger, nieuwsgierigheid en enthousiasme die al onze grootste prestaties stimuleert, drijft ons ook naar onze grootste fouten. Dezelfde liefde en compassie die ons de slimste, meest gevende versies van onszelf maakt, maakt ons ook tot de meest ellendige en onvergeeflijke versies. We kunnen het kwaad nooit netjes van onszelf afsnijden. Het is geweven door alles wat we doen.

En misschien zijn het juist deze moreel dubbelzinnige situaties waarvoor we onszelf het moeilijkst kunnen vergeven. Wanneer we onze goede delen niet van onze slechte delen kunnen scheiden, raken we verlamd door besluiteloosheid. We denken dat we de mensen om ons heen helpen door onze vluchtige innerlijke zelf gegijzeld te houden, maar de waarheid is dat het een op zichzelf gerichte beweging is. We willen niet in het reine komen met wat we hebben gedaan en blijven dus boos op onszelf als een manier om het los te koppelen. Dat heb ik niet gedaanwe vertellen onszelf, een vreselijke, kromgetrokken versie van mij deed dat. We voelen ons boos op dat deel van onszelf, op een vreemd losgemaakte manier. We laten onszelf geloven dat we zo netjes kunnen losmaken van wie we zijn geweest. Behalve dat we dat niet kunnen. En hier is de ongemakkelijke waarheid:

Je hebt iets rotzooi gedaan. Er is iets mis. Iets dat elk puur, goed bedoeld deel van jou wenst dat je terug kunt nemen en goed kunt maken.



Behalve dat je dat niet kunt. Soms zijn er in het leven geen tweede kansen.

En dat is goed. Het is goed omdat het zo moet zijn.

welke data zijn steenbokken

Je bent niet langer de persoon die de vreselijke dingen deed die je in het verleden deed - het enkele feit dat je jezelf verantwoordelijk houdt, is daar een duidelijke indicatie van. Maar wat je nu bent, is bang - dat de persoon die eerder in je is opgekomen weer kan en zal terugkeren. Dat ze je opnieuw zullen dwingen. Neem je weer over. Zorg voor chaos in je leven en je keuzes zoals ze ooit eerder deden.



En dat is het verhaal dat je moet stoppen jezelf te vertellen - omdat dat verhaal een zichzelf vervullende profetie is. Dat verhaal is de modder op je schoenen die je door de huizen van iedereen van wie je houdt sleept tot de dag dat je besluit om schoon te worden. Door te weigeren jezelf te vergeven, vertel je jezelf een verhaal over schaamte en vernietiging - zo vaak dat het de enige is die je weet hoe je moet handelen. Het wordt het verhaal dat je in de toekomst brengt, in plaats van het verhaal dat je vredig legt om te rusten waar het hoort.

De echte reden dat je voor vergeving moet kiezen, is omdat het alleen het onzelfzuchtige is wat je nog moet doen. Omdat door je te verbergen voor al je duisternis, je de wereld van je licht ontkent. Van je deugd. Van de delen van jezelf die in staat zijn om weer tot leven te komen om de vreugde en de hoop te herstellen die nodig is na je grootste fouten.

Wanneer je jezelf al die slechte, ondoorgrondelijke delen van jezelf laat accepteren, bied je jezelf tegelijkertijd de kans om verder te evolueren. Om langs hen te groeien. Om te accepteren dat je misschien nooit de eindeloos deugdzame persoon bent die je ooit jezelf beschouwde te zijn, maar met de dood van dat idealistische zelf komt de geboorte van een echte, meer capabele.

Iemand die hun capaciteit voor zowel licht als duisternis kent.

En die toch voor het licht kiest.