Dat is wat ze je vertellen om je beter te voelen. Dat is wat ze je vertellen om de klap te verminderen. Dat is wat ze je vertellen, dus je vindt een soort van vrede in de chaos van het leven wanneer je de dood ontmoet.

'Ga je zitten'? Hoorde ik aan de telefoon. De volgende paar woorden waren schokkend en ontkennend. De woorden moesten net zo moeilijk te zeggen zijn als ze waren om te horen.

Dood.

niet.



Ze hoort niet te sterven. Er waren nog zoveel dingen die ze nog moest doen. Er waren zoveel dingen die ik haar nog moest vertellen. Er waren zoveel momenten waar ze nog steeds deel van moest uitmaken.

Je mag je vriend niet in een kist zien. Het is niet de bedoeling dat je leeft met dat beeld dat in je geest is gegraveerd om nooit te vergeten. De tranen die aanvoelden als vloedgolven op mijn gezicht verteerden me.

Ik had dat niet moeten voelen.

Ik stond daar alleen en stapte naar buiten toen iemand met een pamflet op me afkwam. 'Dood is de cirkel van het leven'. Rot op Ik wilde tegen deze persoon zeggen dat ik het niet eens wist.



Ik had hier niet moeten zijn. Niemand van ons was dat. Toch werden we hier samengebracht door een tragedie.

Nee.

een vrouw als vanzelfsprekend beschouwen

Als het deel uitmaakt van een groter plan om het hart van zoveel mensen volledig te breken en ons leven voor altijd te schudden, is dat geen plan waar ik deel van wil uitmaken.



Ik had moeite om in de komende maanden woorden te vinden om dit duidelijk te verwoorden en te begrijpen. Maar de dood komt zonder sympathie of vriendelijkheid. De dood komt zonder berouw. De dood komt in een poging om alles te verpesten dat we hebben leren kennen. Er zit geen logica in. Dood komt met acceptatie en een gebrek aan begrip. Een gebrek aan weten waarom haar van alle mensen in de wereld?

Mag ik hier boos op zijn? Mag ik me bezeren? Mag ik nog steeds huilen omdat het leven van iedereen lijkt voort te gaan, maar je zou hier voor moeten zijn?

Het is de uitnodiging die ik nooit naar mijn bruiloft kan sturen met je naam erop.

Het is het telefoontje dat ik wou dat ik kon doen, ik weet dat het niet zal worden beantwoord.

unapologetically mij betekent

Ik kijk rond terwijl mijlpalen doorgaan en weet dat er iemand ontbreekt.

Met je dood kwamen plaatsen waar ik niet meer van geniet en herinneringen waar ik me aan vastklamp voor een lief leven, want het is alles wat ik nog heb.

Foto's waarvan ik wou dat er meer van waren, gesprekken waarbij ik luisterde en meer sprak. Momenten waar ik echt van je aanwezigheid heb genoten. Maar ik wist het niet.

Ik vond het naïef om te denken dat we onoverwinnelijk waren.

Als ik even tijd terug kon kopen, zou ik de kosten betalen.

Als ik je nog een dag zou kunnen zien en nog een gesprek zou hebben, zou je dan je lot accepteren? Ben je het ermee eens dat dit ook onzin is? Omdat het zo is.

Ik schilder mooie woorden die mensen hoop en comfort geven, maar er zijn momenten dat het me gewoon raakt waar ik besef hoe oneerlijk deze wereld is. Er zijn momenten dat ik geen woorden heb om te beschrijven hoe vervelend het is dat je hier niet bij ons bent. Er zijn momenten waarop woede me verteert, tranen me verdrinken en vragen oplopen als een natuurbrand die ik niet kan beheersen.

Er waren dingen die je nog moest doen. Dus waarom kreeg je niet de kans om het te doen?

Verkeerde plaats. Verkeerde tijd. Verkeerde omstandigheid. Maar het enige dat ik blijf denken is de verkeerde persoon. Omdat het niet jouw bedoeling was.

Ik dacht dat we tijd zouden hebben. Ik dacht dat we nog een dag zouden hebben. Nog een week. Nog een maand. Nog een jaar.

Wat ik niet zou geven als ik nog een herinnering heb als ik alleen in het donker huil.

Nog een knuffel waar ik je niet laat gaan.

Omdat je niet moest vertrekken, niet in het midden van een herinnering. Niet toen je nog zoveel te doen had.