We kunnen vrienden zijn. Dat kunnen we echt. Ik denk dat we het kunnen. Er moeten echter van tevoren verschillende dingen gebeuren. Ik zou het idee moeten accepteren dat jij degene voor mij was, maar ik was niet degene voor jou. Ik zou wel in orde moeten zijn met het feit dat je dat niet bent en je niet van gedachten verandert over mij. Ik moet eerst begrijpen dat het nooit voor altijd betekent. Ik zou in orde moeten zijn met de grimmige realiteit dat jij en ik nooit zullen bestaan.

buit oproep bevelen

Vrienden zijn zou leuk zijn. Ik zou je kunnen begroeten terwijl je naar de klas loopt. Of misschien een kort gesprek in de bibliotheek over hoeveel werk we allebei moeten doen of over hoe een van ons haast heeft omdat de les over 10 minuten begint.

Maar voordat dat gebeurt, zou ik de woorden moeten vergeten die je me in het verleden hebt verteld. Ik zou de tijd moeten vergeten dat je me vertelde dat je jezelf verliefd op me kon zien worden. Ik zou de tijd moeten vergeten dat je me vertelde dat ik je reisde. Dat niemand je liet voelen zoals ik je liet voelen. Dat onze verbinding onverslaanbaar was, mentaal en seksueel. Ik geloofde deze woorden toen je ze me vertelde, en voordat we vrienden kunnen worden, zou ik een gelovige in hun onbeduidendheid zijn geweest.



We kunnen vrienden zijn, maar er zou nogal wat tijd moeten verstrijken. Twee of drie jaar, eerlijk gezegd waarschijnlijk vijf jaar zou goed genoeg zijn. Ik denk dat vijf jaar genoeg tijd zou moeten zijn om te vergeten en verder te gaan met wat had kunnen zijn, maar nooit was. Misschien kunnen we vrienden zijn nadat ik met genoeg vrouwen heb geslapen om me je naam te laten vergeten en wat het betekent en dat onze zielen ooit verbonden waren.

We kunnen vrienden zijn, maar daar zou ik eerst voor moeten leren. Ik wilde je al heel lang op een heel bijzondere manier en ik moet eraan wennen dat ik je als vriend wil. Ik moet mijn zelfzuchtige verlangen loslaten om alles te willen zijn en de persoon te willen zijn waar je naartoe gaat als je angstig of bang bent of als je motivatie nodig hebt. Ik moet het idee loslaten dat ik je eruit haal en je hand vasthoud en je kust en je heupen dichter bij de mijne trek. En vervang ze door andere ideeën. Ideeën die vriendelijker zijn.

Omdat in mijn hart het verlies er nog steeds is. De angel is er nog steeds. De bitterheid. De jaloezie. De emoties. De herinnering aan ons. Alles. Het is er nog steeds en we kunnen nu gewoon geen vrienden zijn. Ik wou je. Dag na dag en nacht na nacht. Ik wou je. Maar je wilde me niet en ik moet mezelf leren om daar goed mee te zijn voordat we vrienden kunnen worden.



Ik zou wel in orde moeten zijn met het feit dat je hart een ander thuis heeft gevonden. Een gelukkiger huis. Het is zijn hand die je vasthoudt. Het is zijn glimlach waar je naar hunkert. Het is zijn troost dat hij je brengt. Ik zou wel in orde moeten zijn met het feit dat we de komende 20.000 dagen in leven zullen blijven en dat ik de komende 20.000 dagen iemand ben die niet met je hart kijkt naar de manier waarop het deed toen we tieners waren.

We kunnen vrienden zijn. Ik kan in je leven zijn en jij kunt in het mijne zijn. We hoeven elkaar niet als vreemden te behandelen. Maar voordat dit gebeurt, moet ik gewoon verder gaan.