Telkens opnieuw naar dezelfde muziek luisteren, gaat dicht en opent kleine vensters van het zelf alleen voor de delen van de wereld die je het leukst vindt: stukjes van het verleden, bepaalde mensen, bepaalde gevoelens. Het is een zieke truc die we voor onszelf spelen als we down zijn: luister gewoon (opnieuw) naar de muziek en alles komt goed, terwijl muziek voor het grootste deel een iets waardiger soort woning mogelijk maakt. Ik denk dat het iets is dat we moeten overwinnen als we tieners zijn: het broeden tijdens het luisteren. Als tieners zijn we bezig, overboekt. Toch vinden we nog steeds tijd om te broeden, om op onze bedden te liggen met een koptelefoon op. Nu schoof ik verplichtingen uit de weg om meer ruimte te laten om te broeden, hoewel ik veel te oud ben om werkeloos en helaas zo lang te zitten en ik heb veel om dankbaar voor te zijn, te veel om het gevoel te rechtvaardigen dat ik heb veel van alles verloren.

Dit is een meestal privé-selectie, de donkerste van het donker. Ik deel veel met hem, maar ik deel deze nummers niet. Het is bijna te moeilijk voor mij om meer naar ze te luisteren, veel minder om ze met een andere persoon te delen. Maar hij lijkt me muzikaal veel van zijn hart te geven, of zo geloof ik graag: zoveel rauwheid en pijn getranscribeerd in lied. In zijn keuzes is een blauwdruk, misschien niet van hoe hij zich voelt, maar van wie hij is, wat hem drijft. Ik ken al enkele van zijn geheimen, maar ik zal ze nooit allemaal kennen. Ik zal nooit genoeg weten. De muziek brengt me een beetje dichterbij.

stok mensen urban legend

'Hold My Liquor' - Kanye West

Ik vraag mezelf bijna dagelijks af: ben ik in een inherent slechte situatie of een inherent goede situatie? Ik vertrouw hem niet, hoewel ik weinig reden heb om dat niet te doen. Ik vertrouw hem niet omdat hij me een manier geeft waardoor ik mezelf niet langer vertrouw. Daar geef ik hem de schuld van, hoewel het niet zijn fout is. Luisterend naar 'Hold My Liquor' raak ik overtuigd van een of ander sinister element in dit alles. Het nummer grijpt in de donkerste, meest negatieve delen van mijn geest. Het nummer gaat over uit elkaar vallen, over controle verliezen en andere mensen teleurstellen - zelfs andere mensen bang maken. Als ik naar dit lied luister, word ik me bewust van mijn eigen vermogen tot duisternis, van mijn eigen vermogen om te schrikken.



Maar duisternis is precies wat er gebeurt wanneer een sterk gevoel over het oppervlak wordt verspreid. Het is wat er gebeurt als een gevoel zo krachtig is dat we niet weten wat we ermee kunnen doen - anderen vernietigen, onszelf vernietigen. De duisternis komt sneller op met alcohol, de slechterik in het midden van dit lied. Het is een vergissing om te denken dat alcohol een licht op de duisternis zal schijnen, laat het verdwijnen. Ik ben traag geweest om deze les te leren. Als het wel een licht schijnt, is het een grimmige, een stroboscoop, en in dat licht zien we een lui, schuldig, angstig ding.

'The One' - Twin Shadow

Ik kan soms niet geloven / dat ik heb gewild, hij zingt. Ik kan het niet ooit geloof dat ik gewild ben, en zo ben ik in deze puinhoop terechtgekomen. Ik kan nooit geloven dat hij om hem geeft. Ik overtuig mezelf dat het hem niets kan schelen, omdat hij niet genoeg geeft, en echt, wat is het verschil tussen 'helemaal niet' en 'niet genoeg' als het erop aankomt? Ik ben verliefd op mijn herinneringen, zingt hij, en god verbied dat iemand mijn nieuwe herinneringen probeert te bestrijden. Maar herinneringen zijn moeilijker dan de mensen die ze hebben gemaakt, moeilijker en nog veel meer dingen: eleganter, bewonderenswaardiger. Ze doorstaan ​​de tand des tijds wanneer de persoon die ze handhaven dat niet doet of niet zou doen. Na verloop van tijd blijft de herinnering hetzelfde, perfect en bewaard, terwijl de persoon onvermijdelijk fouten maakt, vergeet, beweegt, verandert, elders zijn eigen herinneringen maakt. Dat had hij kunnen doen. Het probleem is dat hij terugkwam of dat ik hem terugbracht. Er ontbreekt iets / maar er is iets met jou.

'Leonard' - Sharon Van Etten

Het is lang geleden dat ik door een liedje zo broos voelde als een blad. Het is omdat 'Leonard' over het einde gaat, ondubbelzinnig het einde, van een relatie. Het gaat over gekruiste draden, miscommunicatie gevoed door angst. Het is zo krachtig dat ik er echt ziek van voel om ernaar te luisteren. Mijn hart zit in mijn keel, mijn armharen staan ​​overeind. Haar stem is duidelijk: ze is nog steeds gewond, het verdriet is fris, voor altijd gevangen in het lied. Als je er meerdere keren naar luistert, voel je dat verdriet net zo acuut als zij en acuut als je deed toen je het voor het eerst hoorde. Het heropent alleen de wond.



Verbaasd dat hij van je hield. Het refrein bouwt op ik ben slecht naar Ik ben slecht in liefhebben naar Ik ben slecht in je liefhebben. Elke keer klinkt het klagend, maar tegen het einde heeft ze een beetje toegegeven: dat ze misschien niet altijd zo zal zijn, misschien maakt ze deze fout niet meer. We hopen dat ze dat niet doet. We hopen dat niemand dat doet.

'Alleen als voor een nacht' - Florence and the Machine

Vroeger was het mijn eigen, dit lied, zo geheim en persoonlijk voor mij, en toen maakte hij het zijne en deelde het met mij, en het kreeg een monsterlijke kwaliteit. Ik heb niet laten merken dat ik het al in mijn leven had gehad, het een jaar lang had vastgehouden. Een beter nummer voor ons zou het volgende nummer op het album zijn, 'Shake It Out'. Ik sleep dat paard altijd rond, ze zingt daar. Vanavond ga ik dat paard in de grond begraven.

Maar 'Alleen als voor een nacht', over een spookachtige muze, is onze gekozen dans, en we dansen het door steile heuvels in het midden van nergens, en het zegt wat we niet kunnen, niet willen, niet mogen. We hebben andere levens rondom onszelf opgebouwd om onszelf te beschermen tegen problemen zoals deze, problemen zoals elkaar, en we kunnen niet binnenstappen wat elkaar hebben opgebouwd. Niet echt. Als we willen slopen wat we zoveel tijd hebben besteed aan bouwen, het zij zo, maar er is geen manier om dat te omzeilen, geen manier om te vernietigen om te creëren. Er is geen achterdeur. Dus ik doe alsof de geest tegen de zanger zegt dat hij zich moet concentreren, zegt u dat ik me moet concentreren. Maar ik concentreer me niet. Ik leid mezelf gewoon af met andere dingen en andere mensen, en het werkt bijna.



citaten op onderwijssysteem

'Song Of 27' - Richard Buckner

Ik wil precies weten wat er is gebeurd tussen de zanger en het onderwerp van dit nummer, omdat relateren niet voldoende lijkt. hij is mijlen verwijderd van haar, maar hoeveel kilometers, en waarom? Gaat hij naar huis naar haar toe, of gaat hij gewoon naar huis naar de plaats waar ze vroeger was?

Ik heb het verhaal van iemand anders nodig om het mijne te overschrijven, om me te laten vergeten. Toch zoek ik de meest trieste verhalen, alleen die die me aan hem herinneren. Het was onmogelijk om met deze vrouw te leven, maar de zangeres maakt nog steeds een heldin van haar. Hij herinnert zich dat ze in een deuropening stond er een gat doorheen staren. En in dat beeld zien we al haar roekeloosheid, al haar oordelen, en hoe ze hem versloegen.

stop met het gebruiken van mensen

'Mississippi' - Bob Dylan

Ik denk irrationeel: Huil niet omdat hij je kan zien. Ik denk aan hem dat hij soms een onbekende plek rondspookt en er later achter kom dat hij daar was, op de momenten dat ik me daar aan het voorstellen was. En ik denk aan hem die naar mij schrijft als hij naar mij schrijft, dus wie kan zeggen dat hij nu niet kijkt vanuit een plaats buiten de erkende ruimte en tijd?

Dit is een sterk nummer van een sterke man. Of hij probeert tenminste sterk te zijn. Maar luister aandachtig en je realiseert je dat hij alleen maar een vleugje kracht beïnvloedt. Hij is klaar met haar en in het volgende vers vraagt ​​hij haar om met hem mee te gaan. Chronologie is nooit zo belangrijk geweest voor deze zanger. Hij houdt ervan ermee te spelen, het te vervormen, misschien om ons te verwarren of zichzelf te verwarren, de waarheid in het verhaal draaglijker te maken. Er is niets dat je me kunt verkopen, hij zegt, Ik zie je nog wel. Maar even later: Ik ga naar je kijken totdat mijn ogen blind worden. En de kern van het lied - of toch? - Blijf bij me, schatje / blijf toch bij me / dingen worden nu interessant / nu. Dat is mijn boodschap, achter alles. Overschreven met claims over ontsnappen, niet zorgen, maar ze worden altijd weggeschraapt, en dit blijft: Blijf bij mij.

'Acrobat' - Angel Olsen

Dit nummer is niets minder dan een monument voor zijn onderwerp: Jij bent de gekke acrobaat, ze zingt, Jij bent de heks / ik ben je kat. Het onderwerp is een acrobaat - wat is zij? Er is geen parallelle rol voor haar. Ze staat gewoon op de grond, starend, onbeweeglijk, in de hoop dat het onderwerp niet valt. Er is geen trots, er is geen verbergen, er is geen achterhouden, geen doen alsof, in dit lied. Het is er allemaal: Ik wil een beetje op jou lijken En: Ik hou van de manier waarop je lichaam is gemaakt / Ik hou van de manier waarop je stem seks is / Om het gefluister over je oor te zijn / Ik wil het bed zijn dat je mist.

Nu hoor ik nu altijd vijf nummers in mijn hoofd, waaronder deze, zoals vijf radio's die vijf verschillende stations rond mijn hoofd spelen. En het klinkt niet chaotisch maar mooi. Deze steeds evoluerende verzameling sonische berichten aan hem en van hem. Dus ik woon. Dan denk ik, hoe handig die woning ook een andere naam is huis.

Dus dit is waar ik dan wil leven: op een kruispunt in de lucht waardoor de geluidsgolven heen en weer van mij naar jou reizen. In sommige opzichten denk ik dat het groter is dan liefde, of dat het tenminste blijft bestaan ​​wanneer liefde alleen van vorm kan veranderen of eroderen, misschien om opnieuw te worden opgebouwd, of gewoon om te sterven.