Je kunt me zielig of zwak noemen. Je kunt me noemen wat je maar wilt, en zeggen dat ik niet sterk genoeg ben of dat het niet goed met me gaat. Maar ik heb tenminste liefde gevoeld. Dat heb ik tenminste echt geliefde.
En weet je wat? Niet veel mensen kunnen dat op 24 zeggen.
Ik heb het soort liefde gevoeld dat mensen sterven voordat ze het ooit ervoeren. Ik heb het soort liefde gevoeld dat iedereen verdient, ongeacht hun ras of geslacht of salarisnummer. Het soort dat je lichaam of je hart niet verlaat, hoe graag je het ook wilt hebben. Omdat het zo sterk was en zoveel impact op je had.
Je kunt me dus zwak noemen omdat ik de waarheid heb gezegd. Omdat ze iets zeggen dat veel mensen zich zouden schamen om hardop te zeggen. En omdat ik iets zeg dat me een hopeloos, eenzaam en bang meisje maakt. Maar ik ken de waarheid.
En de waarheid is dat niemand me het gevoel heeft gegeven dat je vroeger deed. Het is drie jaar geleden en ik heb mensen ontmoet op de universiteit, op straat en in vliegtuigen, maar mijn hart heeft nog nooit zo gevoeld.
Het heeft nog nooit zo gevoeld, zoals het deed toen ik in jouw aanwezigheid was.
Misschien ben ik een verloren zaak. Misschien zal het me nooit meer overkomen, omdat dat soort liefde een oneindig soort deal is. Misschien voel ik me altijd zo leeg in mijn lichaam als ik te lang aan je denk. Of als ik je te lang in mijn hoofd zie. Of als ik me voorstellen hoe je stem nu klinkt. Misschien zal ik me altijd zo voelen, ongeacht hoeveel jaren me voorbijgaan.
Misschien ontmoet ik nooit iemand die me het gevoel geeft dat je dat deed. Wie zal me zo goed laten voelen. Zo mooi. Dat zorgde voor. Dat is verdomd geweldig.
En ik ben blij dat ik het voelde. Ik ben blij dat je zo lang deel van mijn leven was. Ik ben blij dat je van me hield zoals je deed. Ik ben blij dat ik me op een gegeven moment zo verbluffend helder en glanzend voelde.
Ik ben blij dat mijn hart voelde hoe het voelde om in je armen gewiegd te zijn. Ik ben blij dat mijn lichaam voelde hoe het voelde om in je lakens en naakte lichaam gewikkeld te zijn. En ik ben blij dat mijn geest zo gevoed en waterig aanvoelt door je hele ziel.
Maar als ik hier helemaal eerlijk ben, ben ik ook doodsbang. Doodsbang dat mijn hart niet meer zo zal voelen. Doodsbang dat mijn lichaam niet zal worden bedekt met een prachtig, mooi canvas zoals dat van jou. Doodsbang dat mijn geest nooit zal worden gedoucht, zoals het was toen je de mijne was.
Ik ben bang.
ik ben ziek van alles
Wat als ik nooit een andere jou vind?
Wat gebeurt er dan?
Wat gebeurt er als ik je nooit vind?
