Je hebt me een miljoen keer pijn gedaan, maar ik ben nooit gestopt van je te houden. Ik heb je ook nooit de schuld gegeven. Ik gaf mezelf de schuld. Ik zei tegen mezelf dat ik niet zoveel had moeten lijden als ik mooier, slimmer, vriendelijker, beter was. Ik bekritiseerde mezelf elke keer als ik in de spiegel keek, omdat ik dacht dat er iets mis met me was geweest als je niet geïnteresseerd was om te blijven. Ik probeerde redenen te bedenken waarom je zou vertrekken, maar de enige reden die logisch was, was ik, dat het mijn fout was, mijn fouten.

We stopten met elkaar te zien, maar ik ben nooit gestopt van je te houden. Ik bleef een tijdje vrijgezel. Ik wilde niemand anders. Trouwens, ik was ervan overtuigd dat het slechts een kwestie van tijd was totdat je weer zou verschijnen en ik wilde beschikbaar zijn wanneer dat gebeurde. Ik wilde geen barrières tussen ons. Ik wilde niet dat je me met iemand anders zou zien en aannemen dat mijn gevoelens voor jou verdwenen waren. Ik wilde dat je het gevoel had dat je terug kon komen als je besloot dat je dat wilde.

Uiteindelijk ik deed begin met andere mensen te daten, maar ik ben nooit gestopt van je te houden. Ik probeerde echter niet aan je te denken. Ik wilde niemand anders met je vergelijken. Ik wilde de nieuwe jongens die ik zag niet respectloos maken, zelfs al was het alleen in mijn gedachten waar ze niet zouden kunnen horen. Wanneer ik bij hen was, concentreerde ik me op hen. Hun lippen. Hun handen. Hun kaken. Maar zodra ze de kamer verlieten, zou ik ze niet missen. Ik zou het te druk hebben om je te missen.



We gingen maanden zonder met elkaar te praten, zonder elkaar face-to-face te zien, maar ik ben nooit gestopt van je te houden. Ik nam nog steeds mijn telefoon op en overwoog je te sms'en. Ik vroeg me nog steeds af waar je was en met wie je was toen de zon onderging. Ik had nog steeds een terugkerende dagdroom in mijn gedachten waar je me in de buurt tegen zou komen en je liefde voor mij zou verklaren. Waar we weer samen zouden komen en nog lang en gelukkig zouden leven.

Na verloop van tijd leerde ik te accepteren dat je weg was en niet meer terugkwam, maar ik ben nooit gestopt van je te houden. Ik speel nog steeds onze hoogtepunten in mijn hoofd af voordat ik 's nachts in slaap val. Ik voelde nog steeds mijn hart kloppen bij het geluid van je naam. Ik zou nog steeds willen dat het anders zou zijn gegaan. Maar ik doe die dingen niet elke dag. Ik doe ze alleen af ​​en toe. Er zijn dagen dat ik vergeet aan je te denken, wanneer ik vergeet me gebroken te voelen. Er zijn dagen dat ik het gevoel heb dat ik weer in orde ben. Een of andere manier. Someday.

Maar één ding zal nooit veranderen. Zelfs na alle pijn die je me hebt aangedaan, zelfs na alle tijd die we uit elkaar hebben doorgebracht, ben ik nooit gestopt met van je te houden. Ik zal nooit.