Niets blijft hetzelfde - dit is wat ik heb ontdekt in mijn jeugd. En natuurlijk wist ik dit, maar ik vecht er voortdurend tegen. Ik wil het begrijpen. Ik wil begrijpen wat er om me heen gebeurt. Ik wil weten waar ik heen ga en verder kijken dan het heden. Ik wil gaan en gaan en gaan en me haasten en alles opnemen, proeven, ronddraaien tot ik duizelig word.
Maar iets dat ik leer, is hoe te vertragen.
Iets wat ik leer is hoe stil te zijn.
Ik leer de haastige gedachten in mijn hoofd te kalmeren. Ik leer mijn ogen te sluiten en diep te ademen, ruik de aarde, de lucht, de hint van bloemrijke parfum, de bagelwinkel in de straat, het katoen van schone kleren, het plakkerig-zoete fruit van de openluchtmarkt.
Ik leer het leven te laten gebeuren-naar ik en om me heen - en glimlach, zelfs door de storm. Ik leer dat je geen antwoorden in de palm van je hand kunt krijgen of ergens op een vel oud papier kunt schrijven, klaar om uit je zak te worden getrokken en te lezen wanneer het leven van zijn pad lijkt te wijken.
Ik leer dat soms wat je weet drastisch zal veranderen, en dat je jezelf alleen maar uitgeput raakt als je probeert bij te blijven, probeert te rennen als je alleen maar bedoeld bent om te lopen, probeert om mensen van je te laten houden wanneer ze bedoeld zijn om te worden ingesteld vrij.
Ik leer stil te zijn.
Ik leer mijn ogen te sluiten en de tijd te vertragen, een moment te laten blijven, in plaats van het zo snel in een herinnering te laten verdwijnen. Ik leer te genieten van het heden, het zo lang mogelijk vast te houden en stop met vooruitkijken naar het volgende avontuur, het volgende, het volgende item op mijn lijst.
sodder kinder huis
Ik leer dat ik mijn beslissingen, Gods plannen of de gevoelens die in het hart van iemand anders zijn geschreven niet kan overhaasten. Ik heb hier geen controle over; Ik moet vertrouwen, loslaten en het leven uitspelen.
Ik ben een personage in de film, geen regisseur, niet degene die het script kan herschrijven of weten wat er komt, hoe hard ik het ook probeer. En ik leer hierin te vertrouwen.
Ik leer op een vaste grond te staan en te stoppen met vechten tegen de natuurlijke loop van de gebeurtenissen, stop met zo verdomd koppig te zijn wanneer wat ik denk dat zou moeten gebeuren niet gebeurt, of wanneer wat doet komt in het minst niet overeen met mijn vooraf geschreven plan.
Ik leer dat stilte geen perfect leven betekent, maar het geeft me wel rust. En ik leer dat wanneer ik stop met rennen, ik mezelf niet meer in drie verschillende richtingen kan laten trekken, stop met denken dat ik alles moet weten - ik ben afgestemd op de mensen om me heen, sterker in mijn geloof en meer gefocust op de mensen en dingen die er echt toe doen.
Ik leer dat als ik nog steeds niet statisch ben, maar sterk. Ik ben voorbereid. Ik ben heel en heb mijn zelfgevoel teruggewonnen. Ik leer dat wanneer ik nog steeds ben, ik niet kijk naar wat komen gaat, maar wat vieren isen klaar voor alles wat God daarna voor mij heeft gepland.
Ik leer dat het leven nog mooier is als ik stop met proberen de antwoorden te krijgen, als ik stop met proberen mijn eigen pad te schrijven, als ik stop met proberen voortdurend iets te zijn, ergens te zijn, en in plaats daarvan gewoon worden.
Ik leer stil te zijn.
