Ik schrijf constant over jou. Misschien is het omdat je de enige liefde bent die ik ooit heb gehad, je bent de langste relatie waar ik mee ben geweest, en jij was degene met wie ik voor altijd wilde doorbrengen. Ik ga mijn dagen gelukkig en tevreden door, maar toch schrijf ik nog steeds meer over jou dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Ik weet niet waarom je na al die tijd nog steeds in mijn hoofd zit. Ik weet niet waarom ik nog steeds over je droom. En ik weet niet waarom jij het middelpunt bent in 99% van mijn artikelen.
Maar hier is wat ik weet. Ik weet dat wat jij en ik hadden speciaal was. Ik weet dat wat jij en ik hadden ware liefde was. En ik weet dat dat wat jij en ik hadden nooit zal worden vergeten. Een dergelijke magie mag nooit worden gewist.
Maar ik weet ook dat we nu verschillende levens hebben.
Verschillende favoriete nummers, verschillende favoriete gerechten en verschillende beste vrienden. Ik weet dat we verschillende favoriete café's en verschillende favoriete Starbucks-drankbestellingen hebben. We gebruiken nu verschillende steden als ons thuis en we hebben nu verschillende manieren van leven. We zijn verschillend. We zijn veranderd.
En ik weet zeker dat ik je niet meer nodig heb. Zelfs op nachten waarin ik mijn ogen sluit en me stel dat ik je huid zou aanraken, weet ik dat diep van binnen, dat heb ik niet nodig. Ik heb je aanraking niet meer nodig. En ik heb je niet nodig.
Je was mijn kracht, mijn overlevingsgids en mijn kaart.
Je was mijn deken die tegen de koude lucht vocht en mijn kompas dat me hielp om elke baby zonder angst te laten stappen. Jij was de man die ik belde toen ik ziek was, en de man die mijn hart moest vasthouden, zonder dat ik bang zou zijn voor wat je ermee zou doen.
Maar nu, door de jaren heen, ben ik volwassen geworden. Langer gegroeid. En sterker geworden. Ik ben niet het kleine bambi-achtige meisje dat bang is voor de grote, slechte wereld. Ik ben zeker. En ik heb niemand nodig die me nu complimenteert. Ik ben mooi en ik heb niemand nodig die me dat vertelt. Ik heb geen gids nodig. Ik heb geen kompas nodig. Ik heb geen kaart nodig. Ik loop nu met langere passen, stevig op beton geplant. Perfect in balans, zelfs niet wankelend wanneer stormen me raken.
Dus hoewel ik waarschijnlijk voor altijd over je zal schrijven, en ik waarschijnlijk de glorieuze tijden die we samen hadden, zal missen, heb ik je nu niet nodig. Je bent niet mijn gelukkige einde zoals ik altijd dacht dat je zou zijn. Je leeft niet langs de randen van mijn boek.
