Uitgeput is niet genoeg om de toestand te beschrijven waar ik nu doorheen ga. Ik ben uitgeput ja, deze vermoeidheid gaat fysiologische vermoeidheid te boven. Het is psychologisch, het is emotioneel. Ik ben het zat om sterk te zijn. Ik ben het beu om elke dag die glimlach van een sterke vrouw op mijn gezicht te krijgen en de Super Woman te zijn voor iedereen.
Plots zit ik hier, strak in de borst, verloren en onzeker waar ik richting moet zoeken. Ik besteedde te lang aan het ontkennen van mijn eigen gevoelens en nu heb ik het gevoel dat ik degene ben die zich ontrafelt.
Ik heb veel artikelen geschreven over de Alpha-vrouw: de sterke, onafhankelijke, zelfvoorzienende vrouw. Het klinkt leuk, niet?
ik heb het gevoel dat ik niets meer goed kan doen
Ik ben nooit in het bijzonder van plan geweest om dit soort vrouw te zijn, maar het leven maakte me geconfronteerd met mijn ergste nachtmerries, ik moest leren om sterk te worden omdat niemand er voor mij was door mijn worstelingen en beproevingen, maar hier ben ik, nu ik mezelf vond versleten en verloren, zich afvragend of er ooit iemand voor mij zou zijn op alle manieren waarop ik er voor hen ben geweest.
Ik heb altijd de onfeilbare vrouwenrol gespeeld die alles en nog wat lijkt te kunnen doen.
Wanneer anderen naar mij kijken, zien zij mij als zodanig. Ze zien me als bekwaam en bekwaam, maar mijn ziel is uitgeput - terwijl ze me zeker en stabiel zien - van binnen ben ik aan het breken.
Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven heb geprobeerd mezelf te bewijzen dat ik sterk ben en sterk genoeg zou zijn. Ik heb zoveel van mijn energie besteed aan het stellen van zulke hoge verwachtingen om sterk te zijn en mijn eigen emoties op te schorten dat ik nu moe ben.
En nu ben ik het die bleek en versleten is geworden.
Als je altijd de sterke bent, onderdruk je meestal je verlangens, gedachten en soms zelfs hoe je je voelt. Als je altijd de sterke bent, ben je erg voorzichtig met het geven van je problemen aan iemand anders. Je ziet dat als een last voor de mensen die je zou moeten steunen.
En de mensen die meestal zo druk zijn om voor anderen te zorgen, vragen niet altijd om hulp. Maar als de sterke ga je door je eigen uitdagingen, en het kan soms gebeuren dat je een breekpunt bereikt.
De waarheid is dat het degenen onder ons zijn die het sterkst uiteindelijk iemand nodig hebben. Ik zie nu dat we allemaal iemand nodig hebben die net een beetje sterker is dan wij. Ja, ik zei het NEED-woord, het woord waar ik zo lang voor wegliep omdat het leek alsof het een negatieve connotatie had.
Maar ik ben tot het besef gekomen dat het oké is om niet altijd sterk te zijn, ik zei altijd tegen mezelf dat ik niemand binnenliet of hen op de hoogte bracht van mijn worstelingen, ik geloofde dat degenen die sterk zijn, ze niet het gevoel hebben dat ze de ruimte hebben om een zwak moment te hebben. Wat als iemand je ziet bloeden? Wat als iemand de tranen ziet die je voor jezelf houdt? Wat als iemand de diepste dromen en verlangens in je leven hoort dat je niet altijd de plaats of de tijd hebt om over te praten?
Nu merk ik dat ik uitgeput ben door weg te rennen van mijn behoefte om kwetsbaar te zijn.
Ik verlang ernaar te worden verzorgd, niet financieel, maar ik wil een sterke arm om mijn schouders, iemand die me kan tegenhouden, ongeacht de storm die ik die dag heb doorstaan. Ik ben economisch onafhankelijk, maar ik wil niet langer psychologisch sterk blijven. Ja, ik wens door iemand te worden gestreeld.
Het is niet verkeerd om te verlangen dat iemand je vasthoudt, voor je zorgt. Het is niet iets om je voor te schamen. Het is geen zwakte. Het is eerder een kracht, we hebben allemaal een 'iemand' nodig om ons eraan te herinneren dat het goed is om niet altijd sterk te zijn. Het is de kracht van liefde.
En je kunt natuurlijk sterk blijven voor anderen. Maar zorg ervoor dat het uit een kracht komt die je kunt behouden.
