Ik geef de afgelopen zeven jaar les. Het is het soort onderwerp dat studenten graag volgen, wat helpt, maar ik heb ze niet nodig om hier te willen zijn. Ze hebben het geluk dat ze in de eerste plaats door mijn school zijn geaccepteerd - ja, je hebt er wel van gehoord, en ja, het is dat mooi zo. De meeste studenten die op de eerste dag komen, zijn zo overweldigd door de sfeer, de architectuur, het algemene gevoel van 'je hebt het eindelijk gehaald' dat ze zich niet druk maken om welke klas ze gaan. Het is in zekere zin schattig, en hoewel eerstejaars niemand zijn favoriete groep is, zie ik de eerbiedige blik op hun gezichten de eerste paar weken wel. En die waardering met grote ogen ziet er op niemand beter uit dan een 18-jarige brunette met perfecte borsten en een strakke trui.

De eerste keer dat ze mijn klas binnenliep, wist ik dat ik haar kon krijgen. Het is iets waar je een gevoel voor ontwikkelt, een bewustzijn van de manier waarop vrouwen naar je kijken als ze zo jong zijn en nog steeds niet helemaal meesters in het verdoezelen van hun bedoelingen. Ik vond haar oprechte interesse in mij schattig, en haar onhandige kleine pogingen om me de eerste dag van de les te verleiden om net zo vertederend te zijn als ze effectief waren. De waarheid was dat ze niets hoefde te doen om mij te pakken. Ze hoefde geen excuses te vinden om me aan te raken, om me heen te zijn of om me na de les te zien. Ze had nooit met me kunnen praten en me nog steeds zo geboeid houden. Toen ik haar vorige week in mijn kantoor kuste, wist ik dat ik drie weken te veel had gewacht. Ik kon zien dat ze elke dag aan me had gedacht, zichzelf martelde met vragen over of ik iets zou doen.

Ik weet dat studenten me leuk vinden. Ik heb de dingen die online over mij zijn geschreven, gezien en gehoord hoe ze soms met elkaar praten terwijl ze mijn klas binnenlopen. Ik heb de looks gezien, van vrouwen en mannen. Maar geen enkele student heeft ooit mijn aandacht getrokken zoals zij, waardoor ik me wanhopig voelde naar contact of naar iets waarvan ik wist dat ik dat niet had moeten doen. Hoewel ik single ben en geen morele kwaliteiten heb om met iemand naar bed te gaan, is de ethiek van de zaak een ander spel. Als iemand erachter zou komen, zou ik mijn baan verliezen. Ze zou ernstig in gevaar worden gebracht. Mijn reputatie zou worden verwoest en, in veel opzichten, dat van haar ook. Maar ik heb er vertrouwen in haar te kennen - en te weten hoe ze zich gedraagt ​​- dat het nooit een probleem zou zijn. Ze staat veel te verliezen als ze onze relatie onthult, en hoewel ik het altijd veilig heb gespeeld als het op mijn studenten aankwam, is het een uitzondering die ik wil maken.



En het is spannend. Het is het soort dingen waardoor je elke ochtend uit je werk springt, enthousiast voor het moment waarop je een te lange blik kunt stelen of je handen licht genoeg kunt borstelen zodat niemand weet dat het opzettelijk was. Het laat je nadenken over hoe je je dag (en nacht) precies zo kunt plannen, zodat je een plek kunt vinden om alle dingen te doen die je wilt doen. Ze woont natuurlijk in een slaapzaal, dus zelfs 's avonds uit het gebouw bevrijden is moeilijk. Ze weet dat we niet gezien kunnen worden, dus hebben we een kleine routine ontwikkeld die we doorlopen om iedereen die mogelijk bij haar in de buurt is volledig van het pad te gooien. Er zijn veel andere plaatsen waar ik haar graag zou willen hebben, en er zou iets leuks zijn aan het openbaar zijn met de hele zaak, maar we liegen tegen onszelf als we zeggen dat rondsluipen niet de helft van de pret is.

Ik hou niet van haar en ik zal niet voor altijd bij haar blijven. Technisch gezien zijn we nu niet eens samen. Maar ik ben midden dertig en wil binnenkort een gezin stichten. Ze is 18 en heeft een heel leven lang ervaring voordat ze bij iemand als ik zou kunnen zijn. Dit zal het plezier voor een tijdje zijn, en ik zou zelfs nooit willen dat het zich tot iets ingewikkelder ontwikkelt. Het is pas een week geleden en ik voel nu al de nieuwigheid - en het gevaar - wegkomen. Haar grote doe-ogen die er zo eindeloos nieuwsgierig uitzagen op haar eerste lesdag, lijken me al te kennen, al was het maar een klein beetje. En ik wil niet dat ze ooit het gevoel krijgt dat ze me kent, omdat ze dat niet zal doen. Zelfs als ze het zich nog niet realiseert, voelen we ons alleen aangetrokken tot het idee van elkaar, en soms moet dat genoeg zijn.