Sinds dag 1 dacht ik na over hoe het met je ging, wat ons overkwam, wat ons te wachten staat, of dat we ooit weer deel zullen uitmaken van elkaars leven. Het doet me pijn te onthouden hoeveel we hebben geprobeerd, maar dat is mislukt. Maar nu moet ik doorgaan, omdat de wereld voor mij niet zal stoppen of vertragen. Ik weet niet hoe ik het ooit zal inhalen.

Maar ik ben. Nou ik probeer het. Ik probeer zo hard om mezelf samen te trekken om niet in kleine stukjes te worden gesloopt. Ik probeer het echt, maar alles herinnert me gewoon aan jou. Het is zo moeilijk om iemand te vergeten die al heel lang in de buurt is. Je kwam op de foto toen ik bezig was met het ervaren van veel mijlpalen in mijn leven. Prom, afstudeerbal, afstuderen, vakanties buiten de stad, en zelfs tijdens mijn legalisatie, was je erbij.

Hoe zal ik me dat allemaal herinneren zonder jou te herinneren?



We vochten hard maar de realiteit sloeg ons harder. Veel te moeilijk, kan ik zeggen. We werden moe; je was het proberen beu en ik werd het begrijpen beu. Nou dat is wat ik je heb verteld. Hoe zou dat zijn gelukt, toch?

Maar de waarheid is dat ik je nooit helemaal moe zal worden. Ik ben nooit gestopt elke dag voor jou te kiezen en ik zal nooit moe worden van de persoon die me liet geloven in de liefde waarvan ik dacht dat die zou duren.

Die nacht had ik geen andere keuze dan je eindelijk vrij te laten. Het was niet alsof we dit nooit zagen aankomen, omdat je vroeg of laat eindelijk je mening moest uitspreken. Ik merkte dat je jezelf niet meer was toen je bij me was. Het was alsof iets je altijd dwars zat en ik wist dat het niet goed was. Ik probeerde het te negeren omdat ik nog niet klaar was om je te laten gaan en ik weet dat het moeilijkste deel van onze relatie is dat ik moest stoppen met vechten voor je.



Ik verloor jou, de persoon die me het gevoel gaf dat ik thuis ben in zijn armen. En ik denk dat dat het meest pijn doet. De pijn van het verlangen zich weer thuis te voelen.

Het was een geweldige rit en ik heb er geen spijt van dat ik van je heb gehouden met alles wat ik ben, omdat ik altijd heb geloofd dat je het verdiende en nog steeds verdient. Ik had nooit anders gedacht.

Hoe lang blijf ik nu in deze toestand? Hoe lang tot de dag komt dat ik je eindelijk vergeet? Ik weet het niet. Dagen, weken, maanden of eerlijk gezegd misschien jaren. Ik weet niet hoe lang ik het kan volhouden, omdat ik graag zou willen geloven dat je mijn grootste liefde tot nu toe bent.

En misschien weet ik niet hoe ik weer in liefde zal kunnen geloven.